تو به من نگاه کن و مرا اینگونه نبین..

من ازين شب ها ميترسم.. از اين شب ها كه ذهنم خاموش نمى شود.. بيچاره جسم نيمه جان خواب آلودم التماس كنان غلت مى زند.. كج مى شود..  راست مى شود.. اما مغزم رضايت نمى دهد.. مى خواهد تا ته قصه برود..همين امشب خودش مي بُرد.. خودش ميدوزد.. و براى روزهاى پيش رو تصميم گيرى مى كند.. من چه ميكنم؟ من فقط ميبينمش.. ارام وساكت .. خسته و بى حوصله..از او مى خواهم كه امشب را تمام كند و به خواب راضى شود و  برايش" آى نييد تو اسليپ" آركايو را پلى ميكنم و اشك روانه از گوشه چشمم را از شدت سوزش  پاك ميكنم.. من ازين شبها بشدت بيزارم.. تو به من نگاه کن و مرا اینگونه نبین.....

آيا خداوند براى بندگانش كافى نيست؟!

تو به من نگاه کن و مرا اینگونه نبین.....

ايستاده بود كنار.. داشت بازارگرمى ميكرد..مقابلش پر از چيزهاى مختلف بود.. از همه جنس و همه مدل ، از كفش و كتانى گرفته تا لوازم  خانه.. ميگفت هرچيزى را كه بخواهيد شيشه اى اش ميكنم.. "شادي هايتان را بياوريد شيشه اى كنيد!!!" رفتم جلو گفتم آقا نشكن هم ميكنى؟؟.. تو خواب داشتم به اين فكر ميكردم شادى هاى شيشه اى به چه دردم ميخورد؟..  اگر ميتوانى قلبم را نشكن كن.. تا هر آسمان جلى زير پا نشكندش..

تو به من نگاه کن و مرا اینگونه نبین.....

از سرهنگ نيلوفرى بايد سطر ها نوشت.. از صبورى نجيب اش وقتى چشمانش ديگر دخترش را نديد.. نوشا.. دخترى كه راهى براى زن بودنش نيافت.. معناى عشق را فهميد و نفهميد.. بين آسمان و زمين.. همين بس كه دانست از چه بابت بوى خاك ميدهد.. و حسيناى قصه.. مسيحى كه پر كشيدنش را كسى نديد.. راستش بعد از خواندن اين كتاب دلم گرفت.. به اين كه "مگر نمى شود آدم سالهاى بعد را بياد بياورد و براى خودش گريه كند؟" آنقدرى كه دستم به نوشتنش نرفت.. من مينويسم اندوه داشت.. شما بخوانيد سالها درد.. سالها رنج.. سال ها تنهايى..و اين سوال بى پاسخ: "چرا آدمها در ياد من زندگى مى كنند و من در ياد هيچكس نيستم؟" تو به من نگاه کن و مرا اینگونه نبین.....